Ogólnopolski Festiwal Teatralny "Pociąg do Miasta" organizowany przez Teatr Gdynia Główna.

Tegoroczna jubileuszowa edycja festiwalu to dla mnie 9 lat spędzonych w pociągu do miasta.Przez ten czas obejrzałam niemal wszystkie spektakle z wdzięcznością za taką inicjatywę, kiedy to teatr wychodzi do ludu, do przestrzeni publicznych miasta, gdzie w miejskich zakamarkach, na placach i podwórkach dzieje się magia. W tym roku jak zawsze zresztą spektakle poruszają tematy społeczne, po prostu ludzkie dylematy i rozczarowania w aktualnej rzeczywistości, polityce i jestestwie. 

Spektakl teatru Głupia i Gruba z Łodzi  pt. Very Sad jakże dosadnie pokazał jak wpłynął na nas okres pandemiczny wywołujący wszechobecny lęk o zdrowie i życie doprowadzając nas niemal do hipochondrii, do depresji i poszukiwań sensu życia. Dodatkowo poruszył temat o którym mało się mówi czyli okresu menopauzalnego u kobiet. To czas kiedy organizm pozbawiony odpowiedniej ilości hormonów pokazuje nam kobietom przysłowiowy środkowy palec i stawia nas do wielu wyzwań zarówno zdrowotnych, zwłaszcza kondycji fizycznej, psychicznej jak i społecznej czy duchowej ostro zderzając z rzeczywistością i akceptacją własną i otoczenia. Wspaniale aktorki oddały klimat tych wewnętrznych poszukiwań i dylematów.

Równie mocno odsłania cienie tym razem aktorskiego bycia i życia spektakl "Kapral w Kściółku" Teatru Ósmego Dnia z Poznania. Ogrom pracy twórczej, wysiłku, zaangażowania, poświęceń włożony w warsztat, osiągane wyniki o których potem się nie pamięta, przeinacza, podaje w mediach zmienione treści, aby uzyskać większy rozgłos czy wzbudzić sensację a najzwyczajniej obnaża się jego kunszt, czasem jego słabości, pokazując całą dupę człowieka-aktora w zderzeniu z brutalnym światem newsów.

Spektakl "Nasza Racja" Sceny Roboczej z Poznania zaintrygował, zaskoczył, zachwycił mnie kreacją aktorską jakże zmienną, magiczną, niemal nieziemską w wykonaniu. Ilość odsłon, kreacji dokonanych za niewielką garderobą powala. Energia pani Leny wprost niebywała zważywszy, że grała również dnia poprzedniego. Spektakl poruszający tematy społeczne, polityczne, niewygodne przekazany jak to tylko możliwe w klimacie berlińskiego kabaretu lat 20 stych z ogromną ekspresją i pomysłem wplecenia istotnych obecnie wątków astrologii, duchowości, terapeutycznych i tożsamościowych.

Jedyna obsada tylko męska w tegorocznym haśle przewodnim Aktor/Aktorka w spektaklu "Klub anonimowych aktorów" teatru o tej samej nazwie pokazuje dobitnie rodzaj zawodowego wyścigu szczurów tym razem nie korporacyjnego a aktorskiego. Opowiada o przekraczaniu siebie, o rywalizacji, o niespełnieniu, czasem rozgoryczeniu i rozpaczy, która krzyczy do nas ze sceny a raczej z boiska. Miejsce w przestrzeni miejskiej dobrane znakomicie, a odgłosy i klimat odbywającego się nieopodal meczu po prostu w punkt dodatkowej atrakcji dodanej do klimatu spektaklu.

Finałowy spektakl "Wieczna komedia" Teatru Gdyni Główna, miałam okazję oglądać już w przestrzeni teatralnej, ale klimat hali targowej, gdzie scenografia współgra idealnie z tłem, manekiny są tam przecież codziennością, pogłos niosący się po modernistycznym wnętrzu i filmy wyświetlane na kopule sufitu całkowicie odmieniły spektakl. Spektakl którego treść i tak jest nie do pobicia dla współczesnych dylematów kobiet żyjących w XXI w. w środku nowoczesnej Europy w kraju unijnym a jakby jednak starożytnym w rozumieniu praw kobiet.

Pełna wdzięczności za kolejny niezwykły sezon kłaniam się nisko aktorom, reżyserom, organizatorom za ogrom pracy, która odbijać się będzie echem w naszych głowach, myślach i rozmowach o tym niezwykłym festiwalu. Życząc sobie i pozostałym miłośnikom sztuki teatralnej kolejnych edycji i takiego wysokiego poziomu nakarmienia wrażliwego ducha publiczności.

Joanna Kołodziejska

fot. Krzysztof Winciorek

Ogólnopolski Festiwal Teatralny "Pociąg do Miasta" organizowany przez Teatr Gdynia Główna.

Projekt finansowany ze środków Miasta Gdyni.

Projekt objęty Patronatem Honorowym Prezydent Gdyni Aleksandry Kosiorek.