VERY SAD...VERY HAPPY...

-

VERY SAD...VERY HAPPY... można być też very angry lub very mad albo co tam jeszcze się da...emocje są wbudowane w nas samych. Od tego nie da się uciec, czy odciąć. Gdy jest nam smutno, zaczynamy analizować dlaczego? Otóż jak to wyśpiewał już nam Rysiek Riedel „w życiu piękne są tylko chwile" , więc wiadomo jak oceniamy sytuacje i siebie. Większość czasu spędzamy w życiu na prozaicznych czynnościach, jeśli one nie przynoszą oczekiwanego efektu stajemy się „very sad". Pojawia się analiza co, jak, dlaczego i skąd się bierze taki stan rzeczy. W performansie „Grubej i głupiej" z Łodzi rysuje się dogłębna ocena ich sytuacji, szczególnie tej materialno-zdrowotnej. Bez pardonu konwersują na Zoomie wymieniając egzystencjonalnie problemy. 

Narratorem przekazu jest obraz Bruegla z zimowym pejzażem, który poprzez zbliżenia opowiada o emocjach i stanach umysłu dwóch błazenek Patrycji i Dominiki. Oprócz technicznych zabaw z obrazem i projekcjami podczas spektaklu mamy też żonglerkę dźwiękiem. Dziewczyny wykorzystują pogłos dla zdynamizowania atmosfery, wszystko osadzone na tle orłowskiego lasu plastycznie wpisuje się w artystyczny krajobraz Liceum Sztuk Plastycznych. 

Jest to z pewnością typ teatru OFF'owego, który swoim mocnym i zdystansowanym do sytuacji nastawieniem mocno rozlicza się z przemijaniem i sensem tworzenia, chyląc czoła tegorocznej, jubileuszowej edycji „pociągu..." i zatrzymując się na Stacji Artyst/k/a.

Iwona Jasiewicz


fot. Krzysztof Winciorek



"Very Sad"
Scenariusz i reżyseria: Patrycja Kowańska, Dominika Knapik
Obsada: Patrycja Kowańska, Dominika Knapik
Gruba i Głupia/ Fat and Dumb

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Szczegółowy program Festiwalu

-
Obraz
  𝗣𝗥𝗢𝗚𝗥𝗔𝗠 𝗙𝗘𝗦𝗧𝗜𝗪𝗔𝗟𝗨: ŚWIADEK Tekst: Robert Rient | Reżyseria i choreografia: Arkadiusz Buszko Obsada: Aleks Joński, Michał Przybyszewski Scenografia: Krzysztof Kuźnicki, Anna Wiśniewska Muzyka: Bartłomiej Hajkiewicz PODZIEMNA SCENA TEATRALNA / SZCZECIN Spektakl to opowieść o przemianie i drodze do wolności, o dramatycznej walce o własną tożsamość. Łukasz – urodzony w rodzinie Świadków Jehowy - pokonuje pełną lęków, frustracji, poczucia winy i zagubienia drogę do samego siebie i staje się Robertem. Bohater konfrontując się z osobistymi pragnieniami, z własną seksualnością, dokonuje wyborów ostatecznych i porzuca hermetyczny i opresyjny świat wspólnoty religijnej.  Jak być sobą i świadomie wyrażać siebie? Wbrew temu, co nas determinuje? Wychowanie, religia, ideologia… Wydaje się, że Wszyscy się z tym mierzymy… 4 i 5 SIERPNIA (poniedziałek, wtorek) / 21:00 BOISKO/PRZYSTAŃ SĄSIEDZKA ul. inż. Jana Śmidowicza 49 JESZCZE POLSKA NIE ZGINĘŁA / POLAND IS NOT YET LOST...
Czytaj więcej

„MyLove. Lekcja, której nie możemy oblać” (Manifest po spektaklu Rafała Matusza w wykonaniu Filipa Cembali)

-
Obraz
Spektakl „ MyLove ” nie kończy się wraz z ostatnią ciszą na scenie. Ta cisza domaga się, by ją wypełnić — pytaniami, które ranią, bo dotykają prawdy o nas. Nie o „ tamtych ”, nie o „ innych ”, ale o nas wszystkich. Historia Milo Mazurkiewicz to lustro, w którym widać nie tylko jej twarz — ale i nasze spojrzenia, często puste, uciekające, pełne milczenia. Jeśli dziś odwrócimy wzrok, jutro możemy odwrócić się od kogoś bliskiego. Nie ma w tym miejscu miejsca na komfort. Są tylko dwie drogi: zająć stanowisko lub udawać, że nie widzimy. A udawanie jest współudziałem. Pytania, jakie muszą zostać zadane — i to wprost, bez zmiękczania, to naturalna konieczność i kontynuacja „ MyLove ”.  A odpowiedzi… odpowiedzi każdy musi znaleźć sam, ale ostrzegam: żadna uczciwa odpowiedź nie będzie przyjemna.   1. Ile istnień ludzkich musi zostać złamanych lub odebranych, zanim społeczeństwo i państwo uznają, że prawo do godności nie jest luksusem, lecz fundamentem cywilizacji ? L  Jeśli czeka...
Czytaj więcej

SKRAWKI MIEJSKIE – ANATOMIA ZDARZEŃ. KIESZENIE PEŁNE WSPOMNIEŃ

-
Obraz
  W ramach tegorocznego „ Pociągu do miasta ” wystąpiło siedem zespołów teatralnych z Krakowa , Szczecina , Rzeszowa i Łodzi. Tematem poszczególnych tegorocznych „skrawków” są relacje, a więc: relacja z samym sobą, relacja z innym, relacja z bliskimi, a także – z grupą, a nawet z przedmiotami. To im właśnie poświęcone jest przedstawienie „Anatomia zdarzeń. Kieszenie pełne wspomnień”, wyreżyserowane przez Joannę Gerigk z Latającego Teatru Kantorowi z Rzeszowa. Wszystkie krzesła dla widzów na boisku Zespołu Szkół Chłodniczych i Elektronicznych w Gdyni były zajęte. Sierpień nad polskim morzem, ludzie w kurtkach zimowych i czapkach z pomponem, otuleni przemyślnie zabranymi z aut ciepłymi kocami. Prawie nie zmarzłam tylko dlatego, że wzięłam ze sobą pół szafy ubrań – ale czego się nie robi dla sztuki. Stacja Relacje w tej odsłonie festiwalu skupia się na więzi z przedmiotami, które budzą wspomnienia – takie same lub podobne u wielu osób. Przedmioty te to echo wspólnego d...
Czytaj więcej