„Historja", która porusza
Dzieło traktuje o sztuce opowiadania historii, która w naszym kraju stanowi mocni niszowa dziedzinę sztuki. Użycie wizualnych rekwizytów w postaci wstążek i sznurków, lalki-szmacianki oraz momentami improwizowanymi kukiełkami choćby z kawałka materiału, zapewniały dodatkowe zagłębienie w historie oraz ożywiały na nowo zepchnięta we wspomniana wcześniej nisze sztukę bajania. Podobnie, elementy pierwotne, swojskie i w jakiś sposób magiczno-mistyczne zapewniała minimalistyczna muzyka i śpiew na żywo, wplecione zręcznie w tkankę sztuki.
Pośród baśni i bajek można było wyłapać chociażby fragmenty "O rybaku i złotej rybce" czy "O dzielnym szewczyku". Służyły one analizom i pewnym rozważaniom o charakterze filozoficznym i egzystencjalnym. Ot, wyłuskanie przekazów i morałów, jakie nosiły ze sobą dawne klechdy. Same historie zaczynają się od lekkich, swojskich, nabierając coraz bardziej trudniejszego elementu psychologicznego oraz – miejscami – egzystencjalnego wymiaru. Opowieść o Fatimie stanowiła pewne przeniesienie i zobrazowanie tego, z czym borykała się we własnym życiu "postać w czerni", stanowiąca w całości główną bajarkę.
Co jak co, jest to również spektakl miejscami mocno symboliczny. Pomimo fasady związanej z bajkami, baśniami, mitami, podaniami i legendami, słowem – opowieściami, poprzez które człowiek na przestrzeni dziejów przekazywał z ust do ust razem z ważnymi przesłaniami w nich zawartymi – pomimo tej fasady, z głębi treści coraz bardziej wychodziła na wierzch tragedia i związana z nią trauma, z którą zmagała się jedna z głównych postaci. To, co początkowo było opowiadaniem bajek, coraz bardziej przeistaczało się w zapis wychodzenia z mroków własnej duszy i proces leczenia po ciężkich doświadczeniach psychicznych. Lalka-szmacianka początkowo odnosi się symbolicznie do dawnych lat i okresu dziecięcego. W miarę zapoznawania się z treścią sztuki, rekwizyt ten staje się fragmentem traumatycznego przeżycia, jakie złamało "postać w czerni", a które to dotyczyło trudnej sytuacji, jaką jest pogrzeb własnego, przedwcześnie zmarłego dziecka. Spódnica ze sznurków wydaje się symbolizować ciężar traumy i rodzaj brzemienia, jakie nosi w sobie ktoś naznaczony przez tego rodzaju doświadczenie, a z którą sobie jeszcze nie poradził. Ściągniecie jej z siebie było manifestacją oswojenia się z trauma oraz "wyjście z mroku", niejako odradzając się na nowo i jako nowy "ja".
Snucie opowieści przeplatane jest ważnymi treściami, dotyczącymi elementów autoterapii i dbałości o własną psychikę w trakcie trudnego czasu lub zmagań z osobistymi demonami. Ten szczegół działa na korzyść przedstawienia, nadając mu aktualności w temacie, który zdobywa na popularności po wydarzeniach ostatnich dwóch lat i zmian w świecie oraz świadomości ludzkiej.
Scenerie stanowiła tym razem jedna ze ścian okalających plac przy adresie Świętego Piotra 4. Zwisający bluszcz oraz podobna roślinność, w polaczeniu z szarawym tynkiem, dodała interesującego odczucia pierwotności połączonego z minimalizmem, który to pozwalał na skupienie się na postaciach aktorów, jednocześnie zwiększając immersję. W trakcie widowiska, ściana ta chwilami stawała się także dodatkowym rekwizytem, co pokazuje pomysłowość twórców związaną z wykorzystaniem przestrzeni, którą mają do dyspozycji.
Podsumowując krótko całokształt, jest to sztuka, której treści niosą praktyczne przesłania, jednocześnie przypominając nam o tym, jaką wiedzę potrafiły przekazywać legendy, bajki i gawędy. Owacje na stojąco, które aktorzy otrzymali od publiki na zakończenie - były jak najbardziej zasłużone.
„Katz"
---
fot. Krzysztof Winciorek
Komentarze
Prześlij komentarz